ผู้เหลือรอดคนสุดท้าย

เบล:เฮ้นายชื่อไร

:ผมชื่อ..ผมชื่อ

เบล:นายโดนจับไปทดลองจนลืมชื่อเลยหรอ

:ผมชื่อ

เบล: งั้นฉันจะเรียกนายว่า หมายเลข99

เบล:ฉันชื่อเบล หมาเลข56 ยินดีที่ได้รู้จัก

:ครับ

เบล:นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

:นักวิทยาศาสตร์ จับตัวผมมา

เบล:นายเป็นเด็กกำพร้าหรอ

:อืม

เบล:อ้อ

:พ่อกับแม่ของผม โดนฆ้าตาย

เบล:เสียใจด้วย

:แล้วนายละ

เบล:ฉันหรอ ฉันโดนจับมา ตอนฉันไปเที่ยวกับเพื่อนนะ

:เราสองคนนี่ไม่ต่างกันเลยน่ะ

เบล:ฉันว่าเรานอนกันก่อนดี่กว่ามันก็ดึกมากแล้ว

เช้าวันต่อมา

เบล:หมายเลข99 เช้าแล้วตื่นได้แล้ว ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว

:โอเค

07:35 นาที

เบล:ที่นี่กว้างจังแหะ

:นายเคยมาแล้วไม่ใช่หรอ

เบล:ฉันพึ่งโดนย้ายมาเมื่อวาน

:อา

เสียงประกาศ:เหลือเวลาอีก15นาที

เบล:เวลาใกล้หมดละรีบๆกิน

อาเธอร์:เฮ้ พวกนายมาจากไหน ฉันไม่เคยเห็นพวกนายมาก่อนเลย

เบล:ฉันชื่อเบล อีกคนชื่อ หมายเลข99

อาเธอร์:ฉันอาเธอร์ หมายเลข25

อาเธอร์:ยินดีที่ได้รู้จัก

เบล:เช่นกัน

อาเธอร์:อีกไม่นานก็จะหมดเวลาละ ขอให้พวกนายโชคดี

เสียงประกาศ:หมายเลขทั้งหมดโปรดมารวมตัวกันที่ห้อง 05 ชั้น2 การทดลองจะเริ่มขึ้น แล้ว หากใครลักลอบหนี่ จะโดนฆ้าทันที

ผมจำไม่ได้ว่าผมชื่อว่าอะไร แต่ที่ผมจำได้

พ่อแม่ผมโดนฆ้าตายจากพวก นักวิทยาศาสตร์

ปี 2020

:แม่ฮะ

ม:ว่าไงจ่ะ มีไร รึป่าว

:ผมไปเล่นกับเพื่อนข้างนอกน่ะฮะ

ม:ได้สิ

:ฮะแม่

ม: คุณค่ะ วันนี่วันลูกเราน่ะ คุณยังไม่ลืมนะ

พ:ผมไม่ลืมหรอก วันนี่ลูกของ เราอายุ9ปีแล้ว

และในตอนนั่นก็ได้มีเสียงดังขึ้น

ปั้ง

@:นั่นมันเสียงอะไรนะ เสียงมันอยู่ในบ้านนายนิ

และผมก็ได้วิ่งไปที่บ้านและสิ่งที่อยู่ต่อหน้าผม

คือชาย3คนและพ่อกับแม่ของผมที่ได้ตายไปแล้ว

จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้เลย